Herman Koch

Ik las vandaag in De Volkskrant een column van Herman Koch die ik jullie niet wil onthouden. Ik vind het in één woord geniaal...

Spelletjes

Henk S. is wat we in de volksmond een Bekende Nederlander noemen. Omwille van de privacy is zijn naam veranderd. Hij heet dus niet Henk. En zelfs geen S. En zo bekend is hij nou ook weer niet.
Omwille van het geld doet Henk mee aan spelletjesprogramma’s op de nationale televisiezenders. Zo schaatste hij met een hoer door Lapland in Over één nacht ijs en ging hij naakt winkelen in Thailand, al kan hij zich niet meer goed herinneren voor welk programma dat was.
Henk ontvangt ons thuis op de bank. Zijn huidskleur laten we in het midden, evenals zijn seksuele geaardheid. De hond die kwispelend op ons afkomt veranderen we in een kat.
‘Je doet het voor het geld en opdat ze je kop niet vergeten,’ zegt Henk terwijl hij ons thee (lees: koffie) inschenkt. ‘Ik heb wel zo’n beetje alles gedaan. Vorige week zat ik nog in De as van mijn vader, waarin vier homostellen, die weigeren door een zwarte ambtenaar te worden getrouwd omdat het een Belg is, in navolging van Keith Richards de as van hun ouders opsnuiven. Weliswaar vermengt met flink wat coke, maar toch. Bij mij had het nog wat extra voeten in de aarde, omdat ik ben geadopteerd en de as van mijn ouders door bolletjesslikkers uit Colombia moest worden overgevlogen. Bovendien leefde mijn vader nog, dus dat was een enorme papieren rompslomp voordat we eindelijk toestemming kregen.
’De kat geeft blaffend kopjes tegen onze knie. Henk ziet er niet goed uit, dat kunnen we best zeggen zonder dat iedereen nu meteen weet wie het is.
‘Volgende week zit ik in Mijn verborgen boodschap is het niet, waarin zestien ex-chistenen grammofoonplaten stukslaan waarop verborgen achterstevoren afgespeelde boodschappen zouden staan. Wanneer je bijvoorbeeld de eerste single van André Rouvoet doormidden breekt hoor je duidelijk iemand “Dat wordt niks” zeggen. Eind april vertrek ik met twee paspoorten naar Griekenland voor Een dikke plus. Zestien SP’ers geven een interview aan De Telegraaf en, na de paspoortcontrole bij thuiskomst op Schiphol, wint de kandidaat die het geloofwaardigst weet te ontkennen wat er letterlijk in dat interview is gezegd. Het speelt heel mooi in op het recht van mensen met een linkse overtuiging en het hart op de juiste plaats om toch een hartgrondige hekel aan buitenlanders te hebben.
’De hond begint te spinnen en drinkt met kleine slokjes van zijn melk. We denken aan de scène uit Neuken met een oude kennis waarin Henk op het moment suprème de juiste pot zalf thuis op de schoorsteenmantel blijkt te hebben laten staan. Hij zag er toen sowieso beter uit, maar ook al niet echt goed.
Als we naar buiten kijken, springt daar net een arrestatie-team van de politie uit een als methadonbus gecamoufleerde SRV-wagen en stormt op Henk’s voordeur af.‘Shit!’ zegt Henk en grijpt een pistool van onder de zitting van de bank.
Dan wordt de deur ingetrapt en begint het vuurgevecht. De hond of kat kruipt onder een kast. Henk gooit ons twee pistoolmitrailleurs toe. Er is niks aan te doen: het is heerlijk om het vuur te mogen openen! We beseffen heel goed dat Henk geen geschikt rolmodel voor de jeugd is, maar wat doet dat er op het moment toe? Schoten klinken in het echt keihard, je oren gaan ervan tuuten. Splinters springen bij elke kogelinslag van Henk’s meubilair. We moeten denken aan Mr. & Mrs. Smith.
Met een anti-tankgranaat blazen we de SRV-wagen op. ‘Motherfuckers!’ roept Henk. Hij is in zijn been geraakt. In de hal slaan Amerikaanse en Japanse scherpschutters de armen om elkaar schouders en zingen een lied tegen de zinloosheid van de oorlog. Te laat zien we de helikopter en de hitte-zoekende raketten. Nog net op tijd grijpen we de pot zalf van de schoorsteenmantel en rennen de tuin in. We gooien nog een glas water over onze broek, zodat het straks op de camera lijkt of we van de zenuwen in onze broek hebben geplast.