Lou Reed HMH (20-06-2007)

Ik las onderstaande recensie van het concert van gister en ik kan er wel wat mee.
He komt volgens mij ook doordat het een zittend concert was, met de bar in de zaal die dicht was, dus bier halen betekend iets missen.

Berlin is en blijft natuurlijk een klassieker, maar westfriezen willen toch een drankje tijdens een concert.
Het werd allemaal erg strak gespeeld, dat is zeker, en het was een mooie ervaring.

Ome Lou zelf was zoals altijd emotieloos, en deze keer schold hij zelfs geen bandleden uit.
Ik heb Lou 20 jaar terug een keer eerder gezien, en toen was het nog echt rock 'n roll. Dat kwam een beetje terug in de solo's en de toegiften.

Verder was het gewoon ......ik was erbij....meer niet.


Natuurlijk werd er prachtig gemusiceerd door Lou Reed en zijn begeleiders. Uiteraard blijft Caroline says II een schitterende rocksong. En natuurlijk voelde vrijwel iedereen in de Heineken Music Hall een rilling over zijn rug lopen toen aan het eind van het nummer The kids die huilende en om hun moeder schreeuwende kinderstemmen uit de luidsprekers klonken. Maar de integrale uitvoering van Reeds Berlin was toch vooral keurig.Het was in 1973 een baanbrekende plaat. Een ongekend zwartgallig junkie-epos, gedrenkt in geweld, roesmiddelen en dood, tegen het decor van de Muur in die verdeelde Duitse stad waar Reed zelf toen nog nooit was geweest. Hij bezong ook eigenlijk vooral het ineenstorten van zijn eigen huwelijk.In Amerika werd Berlin een regelrechte flop. In Europa was de respons beter en in Nederland kreeg Reed zelfs een Edison voor de plaat. Een paar liedjes bleven sindsdien ook deel uitmaken van zijn vaste concertrepertoire. Maar er kwamen andere artiesten en andere albums die minstens zo compromisloos donker waren.Anno 2007 smaakt Reed de genoegdoening van de rehabilitatie van Berlin in de Verenigde Staten. En de integrale concertversie van de plaat is met veel poeha omgeven. Een fraai decor van kunstenaar Julian Schnabel met filmbeelden van diens dochter Lola. Een ensemble strak in pak gestoken strijkers en blazers. Een dozijn kinderen die samen een engelenkoor vormen. Plus uiteraard Reeds eigen band. Allemaal heel erg arty en verantwoord. Maar tegelijk steriel en emotieloos. Reed zelf zegt geen boeh of bah tussen de liedjes door en zingt al zijn teksten als een nieuwslezer regel voor regel van een beeldscherm.Hoe goed en gedegen er ook gemusiceerd wordt, van de beklemming die Berlin ooit voor een complete generatie rockliefhebbers had, is weinig over. Het is een feestje der herkenning zonder een sprankje actualiteit of werkelijk drama. En als het kinderkoor in The bed het refrein 'Oh oh oh, what a feeling' begint te zingen, wordt de sentimentgrens ruimschoots overschreden.Alleen gitarist Steve Hunter - de enige die naast Reed ook in 1973 al van de partij was - weet voor wat echt vuur te zorgen. Zijn solo in de toegift Sweet Jane, zoals hij die in 1974 ook al op Rock-'n-roll animal speelde, groeit uit tot het hoogtepunt van de avond.Voor aanvang van het concert wordt Reeds album Ecstasy uit 2000 in de Heineken Music Hall gedraaid. Eerlijk gezegd klinkt die plaat anno 2007 een stuk spannender dan Berlin.